ΤΙΑ LY - ΣΥΝΕΝΤΕΥΞΗ ΜΕ ΤΗΝ ΜΑΙΡΗ ΣΑΟΥΣΟΠΟΥΛΟΥ

ΑΠΟΚΛΕΙΣΤΙΚΉ ΣΥΝΕΝΤΕΥΞΗ ΣΤΗΝ ΤΙΑ ΛΥΚΟΥ 

Πώς ξεκινήσατε την καριέρα σας ως ηθοποιός ;  Ήταν κάτι  που σας άρεσε από μικρή ;  Πώς ακριβώς προέκυψε ;

Όταν ήμασταν μικρά εγώ και ο αδερφός μου για το μόνο που μας άφηναν ήταν το θέατρο κάθε Σάββατο και Κυριακή, όσο κρατούσε η χειμερινή ή  η καλοκαιρινή σεζόν. Η μητέρα μου έφερνε το πρόγραμμα και μας εξηγούσε μέσω των φωτογραφιών που βλέπαμε τι ακριβώς είναι η παράσταση.  Ήμουν πολύ μικρή, τότε δεν υπήρχε και τηλεόραση, και δεν μπορούσα να καταλάβω πως έπαιζαν ζωντανοί άνθρωποι. Κινηματογράφο πήγα για πρώτη φορά σε ηλικία που σχετικά καταλάβαινα. Μας πήγανε στο κινηματογράφο Σινεάκ  το σημερινό Rex, κάτω στο υπόγειο υπήρχε κινηματογράφος όπου τις Κυριακές παρουσιαζόντουσαν παιδικές ταινίες. Η πρώτη μου επαφή με τον καλλιτεχνικό χώρο ήταν από εκεί. Στην πρώτη δημοτικού, τα Χριστούγεννα που ανεβάσαμε σκετσάκι με το Χριστό την Παναγία, τον Ιωσήφ και τα αγγελάκια και έκανα ένα αγγελάκι κατάλαβα τι σημαίνει θέατρο και είπα τότε: «εγώ θέλω να γίνω αυτό το πράγμα».  Όλοι γελάσανε και δεν το ξανά είπα ποτέ.  Όταν τέλειωσα το Γυμνάσιο έριξα στάχτη στα μάτια όλων λέγοντας ότι θα πάω για γυμνάστρια γιατί είχα πολύ καλή σχέση με αυτό το χώρο, όμως έδωσα εξετάσεις στο Εθνικό θέατρο. Αυτό ήθελα από την αρχή και δεν άλλαξα σε τίποτα. Παρακολουθούσαμε θέατρο, ήταν ένας φτηνός τρόπος διασκέδασης για την οικογένεια, αφού ο πατέρας μου δεν πλήρωνε γιατί ήταν δημοσιογράφος και εξασφάλιζε για μας εισιτήρια. Είχα δει απίστευτα έργα, τα περισσότερα τα καταλάβαινα μετά από αρκετά χρόνια. Μεγάλη εντύπωση μου έκαναν οι επιθεωρήσεις  γιατί  είχαν μουσική, χορό και τραγούδια, εκεί χαλάρωνα, αν και μετά από χρόνια μπήκα στο νόημα. Στη Β’ Γυμνασίου μας δόθηκε η ευκαιρία και κάναμε παραστάσεις τα Χριστούγεννα και στο τέλος της χρονιάς. Μέχρι που εξασφάλιζα 20άρια στα Νέα Ελληνικά μόνο και μόνο από τις παραστάσεις που ανέβαζα. Έγραφα χαμηλό βαθμό στις εκθέσεις αλλά έπαιρνα 20 γιατί θεωρούσαν ότι ήταν τέλειες οι παραστάσεις που ανεβάζαμε. Ο θεολόγος με φώναζε για μάθημα λέγοντας <<Ας ανέβει η κυρία σκηνοθέτης>>  από ετών 14. Παρ’ όλα αυτά δεν θέλησα να γίνω ποτέ σκηνοθέτης.

Είστε μια πολύ αγαπητή ηθοποιός στο κοινό, σας έχουμε δει σε αρκετές παραστάσεις και σήριαλ. Τι προτιμάτε περισσότερο το θέατρο, την τηλεόραση ή τον κινηματογράφο;

Είναι διαφορετικές δουλειές. Ο κινηματογράφος είναι ένα πολύ δυνατό στοιχείο . Δεν μπορώ να τα συγκρίνω είναι εντελώς διαφορετικές δουλειές. Το θέατρο έχει διαδικασία, είναι ψυχοφθόρο αλλά και αναζωογονητικό. Η τηλεόραση είναι εκτέλεση σε πολύ συγκεκριμένα καλούπια, αυτά που θα σου πει  ο σκηνοθέτης. Η ένταση περιορίζεται στο πλάνο και μόνο. Σου λέει θα πάρω gros plan δηλαδή μόνο το κεφάλι και όλη η ένταση θα είναι εκεί. Τζάμπα χτυπιέται το υπόλοιπο σώμα. Ο κινηματογράφος είναι μια πάρα πολύ ενδιαφέρουσα  διαδικασία, γιατί σε σύντομο διάστημα δύο ωρών πρέπει να χτίσεις ένα ρόλο. Είναι δουλειά του σκηνοθέτη 95% και 5% του ηθοποιού. Ο ηθοποιός μπορεί και τίποτα να μην κάνει, απλά να κοιτάζει το υπερπέραν και να βγει μια εξαιρετική λήψη, από έναν οπερατέρ, φωτογράφο, έναν ευφυή σκηνοθέτη. Παρ’ όλα αυτά όμως  είναι  φοβερά ενδιαφέρον, αν μπορέσει ο ηθοποιός στο συγκεκριμένο τρόπο δουλειάς  να ανταπεξέλθει. Δεν μπορώ να σου πω τι προτιμώ, γιατί τα έχω κάνει και έχω ευτυχήσει και στα τρία. Εντάξει λέμε όλοι ότι το θέατρο είναι η αγάπη μας, αλλά δεν μπορώ να πω και στην τηλεόραση έχω περάσει εξαιρετικά.

Υπάρχει κάποια θεατρική παράσταση ή κάποιο σήριαλ που δεν παίξατε και θα θέλατε να παίξετε ;

Όχι. Θεωρώ ότι, ό,τι μου έχει δοθεί να παίξω, ήταν αυτό που έπρεπε να μου δοθεί. Έχω θαυμάσει εξαιρετικές παραστάσεις, καταπληκτικούς ηθοποιούς, αλλά δεν τους έχω ζηλέψει και να πω <<Θεέ μου γιατί δεν έχω παίξει εγώ σ’ αυτήν την παράσταση;>>, γιατί από την άλλη έχω παίξει σε ζηλευτές παραστάσεις, οπότε  θεωρώ τον εαυτό μου καλυμμένο. Έχω μία απίστευτη αποτυχία, αλλά μιλάμε βέβαια για έναν από τους δυσκολότερους ρόλους του παγκόσμιου ρεπερτορίου, ήμουν δυστυχώς σε πολύ νεαρή ηλικία, δεν είχα την κρίση να αρνηθώ, την εμπειρία να καταλάβω ότι έπρεπε να τον αρνηθώ το ρόλο. Εκεί είναι που λέμε καβαλάς το καλάμι, επειδή ακριβώς η προηγούμενη δουλειά μου, μου είχε προσφέρει διεθνές βραβείο  και είπα οκ μπορώ να κάνω και τον επόμενο ρόλο. Ήταν μεγάλη αποτυχία, και όταν μετά από χρόνια είδα αυτόν τον ρόλο από άντρα συνάδελφο ενώ είναι γυναικείος ρόλος κλασσικού ρεπερτορίου, είπα: <<ναι, έτσι έπρεπε να τον είχα παίξει>>. Είναι η μόνη στιγμή που μπορώ να πω ότι ζήλεψα, όχι τον συνάδελφο, αλλά συνειδητοποίησα ότι το νεαρό της ηλικίας σε οδηγεί πολλές φορές σε λάθος επιλογές.

Η οικονομική κρίση που όλοι μιλάνε, σας επηρεάζει στο επάγγελμα σας ;

Η οικονομική κρίση με πέτυχε ακριβώς την εποχή που κατέθεσα τα χαρτιά μου για σύνταξη. Την περιμένω ακόμα. Έχουν περάσει 27μηνες από τότε. Ευτυχώς δουλεύω αυτό το διάστημα αλλιώς θα πεινούσα. Από την στιγμή που βγαίνουμε σ’ αυτήν τη δουλειά , ξέρουμε το λιγότερο δύο φορές το χρόνο θα είμαστε σε αναζήτηση εργασίας. Ξέρουμε ότι μπορούν να περάσουν  μία και δύο seasons μπορεί και  χρόνια που να μην δουλέψουμε και ξαφνικά να μας τύχει να δουλεύουμε σε μια season για δύο και τρία πράγματα ταυτόχρονα, θέατρο, τηλεόραση, ραδιόφωνο και  διαφημίσεις και να μην έχουμε χρόνο να ανασάνουμε.  Είναι εναντίον μας ότι μπορούμε να μένουμε χωρίς δουλειά τόσο καιρό. Όλοι οι ηθοποιοί το έχουν ζήσει ακόμα και οι πιο επώνυμοι έχουν περάσει  περιόδους  που δεν είχαν δουλειά. Επηρεάζει πιο πολύ τους νέους, γιατί σε μια παραγωγή, μετά τους πρωταγωνιστές, δευτεραγωνιστές κτλ υπάρχουν ρόλοι και γι’ αυτούς που μόλις βγήκανε από την σχολή για να κάνουν ένα περασματάκι, μια εμφάνιση, ένα βήμα για να ξεκινήσουν κι αυτοί από κάπου, αλλά με την κρίση αυτοί δεν υπάρχουν, θα πάρουν ανθρώπους που είναι χρόνια στο θέατρο. Χάνεται δηλαδή η δυνατότητα για να δουλέψει ένα μικρό ποσοστό αυτών των ανθρώπων. Δεν γυρίζονται πολλά πράγματα στην τηλεόραση άρα δεν έχουν βήμα οι νέοι. Αν κοιτάξεις ότι καινούργιο αρχίζει στην τηλεόραση είναι με παλιούς γνωστούς ηθοποιούς που είναι ήδη στην τηλεόραση, γιατί τους δίνουν ότι θα έδιναν και σ’ έναν νέο και θα τα δεχτεί,  γιατί χρειάζεται χρήματα και πρέπει να δουλέψει. Μ’ αυτόν τον τρόπο έχει επηρεαστεί το επάγγελμα, βέβαια επειδή πενία τέχνας κατεργάζεται  γυρίζουμε σ’ αυτό που όλοι εμείς οι παλιοί ξεκινήσαμε στην ομαδική δουλειά. Αρχίζουν οι νέοι  χωρίς λεφτά. Παραγωγές low budget ή μηδενικού budget και κάνουν ομαδικές δουλειές, όπου βρουν αποθήκη, γκαράζ, στο δρόμο… Και καλά κάνουν γιατί πρέπει  να δηλώσουν την παρουσία τους και κάποιος να τους δει για να έχουν νέες προτάσεις. Έτσι ξεκίνησα  και εγώ με μια ομάδα η οποία ανήκει στις ιστορικές ομάδες.  Όταν θα γράφεται η νεότερη ιστορία του θεάτρου  θα είναι οι 3-4 ομάδες της  μεταπολίτευσης που σαρώσανε. Έτσι και τώρα υπάρχουν ομάδες, διαβάζω, βλέπω, κάνω και λέω  <<ναι>> ξαναγυρνάμε στην ουσία του πράγματος, στη βάση , που δεν είναι το να κοιμηθώ Κώστας, Μαρία, Ελένη και να ξυπνήσω Βουγιουκλάκη και Καρέζη το άλλο πρωί. Είναι να μπω στην διαδικασία να ανακαλύψω τον εαυτό μου, να ανακαλύψω την αλήθεια μου και να προτείνω νέα πράγματα. Και νομίζω πως θα πάει καλά.

Πιστεύετε ότι η κρίση επηρεάζει την μαγεία του θεάτρου ή την τηλεόραση ;

Οι δύσκολοι καιροί νομίζω ότι είναι κατεξοχήν δημιουργικοί για τους καλλιτέχνες. Παλιά έλεγαν αν δεν πεινάσει ο ζωγράφος δεν ζωγραφίζει καλά. Ακρότητα αλλά πιστεύω όσο περάνε τα χρόνια και βρίσκεσαι σ’ ένα περιβάλλον  απόλυτης ασφάλειας, νιρβάνα κοντά, δεν προτείνεις καινούργια πράγματα, βουλιάζεις μέσα σ’ αυτά. Η δυσκολία είναι αυτή που σε σπρώχνει να πας παρακάτω, να δημιουργήσεις, να προτείνεις κάτι. Βέβαια από την άλλη  θα μου πεις ότι  στην αρχαιότητα γράφτηκαν τα εξαιρετικά αυτά έργα  από ποιητές οι οποίοι ζούσαν από χορηγούς. Ήταν άλλες οι δομές νομίζω τότε, άλλα τα δεδομένα. Ευνοείτε τότε η πνευματική διαδικασία, τώρα νομίζω ότι  βομβαρδίζεται. Όπου πνευματικός άνθρωπος, όπου προχωρημένο μυαλό, όπου ανθρωπιστική πρόταση, πέφτει τσεκούρι άγριο, γιατί είμαστε συγκεκριμένη πολιτικοκοινωνική κατάσταση που ουσιαστικά παίζει να χτυπήσει την πρόοδο, την πνευματικότητα, την γνώση. Θέλει να δώσει εξειδίκευση και απομόνωση. Θεωρώ λοιπόν ότι δύσκολες στιγμές μάλλον είναι ευεργετικές για το πνεύμα και την πρόοδο . Αν δεν δυσκολευόταν ο άνθρωπος ακόμα στη σπηλιά θα ζούσε. Αν γεννιόταν στα πούπουλα καλά θα τα κατάφερνε. Ίσως όμως να μην είχε πρόοδο που έπρεπε να έχει.

Ποιο είναι το αγαπημένο σας είδος θεάτρου ;  

Όλα.  Υπάρχει καλή παράσταση, εξαιρετικό έργο , καταπληκτικό ανέβασμα, εξαιρετικοί ηθοποιοί. Τι να πω ότι δεν είναι καλή μια κωμωδία Δαντέλα και είναι  μια τραγωδία του Αισχύλου;  Όχι. Αν σκεφτείς ότι ο Σαίξπηρ  έχει γράψει και  τραγωδίες και κωμωδίες  και στην αρχαιότητα βράβευαν και τα δυο, δεν υπάρχει σύγκριση. Υπάρχουν είδη που μπορούν να θεωρηθούν εύκολα, αλλά είναι πολύ δύσκολα. Μπορεί να πεις ότι η επιθεώρηση είναι εύκολη. Όχι, για βγες εκεί πάνω και έχε κατευθείαν επικοινωνία με το κοινό. Πολύ δύσκολο είδος. Να μην γίνεις χυδαίος, να μην γίνεις επιφανειακός ή να μην περάσεις αυτό που θες ή ακόμα και να μη σκάσουν χείλη από κάτω. Τα πάντα όταν είναι καλά ανεβασμένα και φροντισμένα είναι εξαιρετικά. Δεν έχω ιδιαίτερα αγαπημένο είδος.

Αν δεν γινόσασταν ηθοποιός τι θα θέλατε να γίνετε ;

Καπετάνιος. Έχω μια σχέση καρμική με την θάλασσα . Ηρεμώ, είμαι και ιστιοπλόος.

Σας είδαμε στην ‘’φαλακρή τραγουδίστρια ‘’ πώς ήταν η εμπειρία αυτή ;

Καταρχάς δούλεψα με δυο ανθρώπους, τον σκηνοθέτη και την Εβίτα που τους ξέρω από τότε που ξεκίνησα και μπήκα στη δραματική σχολή. Ήμασταν συμμαθήτριες με την Εβίτα. Τον Κώστα τον ήξερα. Τους άλλους τους γνώρισα στην παράσταση. Πέρασα εξαιρετικά, όλοι πεπειραμένοι, έπεφτε η ιδέα, ήταν και πολύ συγκροτημένος ο σκηνοθέτης ήξερε τι ήθελε, μετέφερε την ιδέα του και την εκτελούσαμε αμέσως. Τόσο εμπεριστατωμένη η άποψη του, από τις λίγες φορές που δεν υπήρχε αντίδραση από τον ηθοποιό. Νομίζω πως ήταν μια από της πιο ευτυχισμένες δουλειές που κάναμε και επειδή θεωρείται θέατρο παράλογου. Βέβαια θεωρώ ότι είναι θέατρο του πολύ λογικού χώρου, μάλλον βιώνουμε την παράλογη πραγματικότητα, και νομίζω ότι ταίριαζε σε όλους μας. Νομίζω ότι επίτηδες έκανε αυτή την επιλογή συνεργατών ο σκηνοθέτης, γιατί ήξερε περίπου που απευθυνόταν, τι ήθελε να βγάλει, είχε μεγάλο εύρος συνεργατών για να απευθυνθεί αλλά προτίμησε κάτι τρελαμένους σαν και μας.

Τον ελεύθερο σας χρόνο  με τι ασχολείστε ;

Η αλήθεια είναι ότι τώρα έχω αρκετό ελεύθερο χρόνο, φέτος έκανα έναν μονόλογο, δεν είμαι βέβαια υπέρ των μονόλογων, αλλά αυτός δεν συνιστά παράσταση. Είναι ένας μικρός μονόλογος  35 λεπτών ο οποίος δεν μπορεί να παιχτεί σε θέατρο, παίζεται σε Bar, γιατί ο τίτλος του είναι Media Bar. Μια γυναίκα  η οποία έχει πιει δύο ποτά, παραγγέλνει και το τρίτο και αρχίζει να μιλάει. Ξεκινάει μια κουβέντα με τον barman και αναπτύσσει. Ουσιαστικά είναι μια σύγχρονη media.  Παίζεται σε τέτοιους χώρους η αντίδραση του κοινού είναι πολύ ενδιαφέρουσα, ιδίως αν δεν έχουν ρίξει μια ματιά στην αφισούλα που υπάρχει έξω από το μπαράκι, και μπαίνοντας μέσα ξαφνικά βλέπει μια τύπισσα η οποία έχει πιει και στο τρίτο ποτό αρχίζει να μιλάει, δυναμώνει η φωνή της, και  απευθύνεται και στους διπλανούς της και τους παραδιπλανούς της. Έχουμε ακούσει εξαιρετικά σχόλια και επειδή δεν κρατάει πολύ, μόνο 35 λεπτά είναι εξαιρετική εμπειρία. Πρώτη φορά κάνω κάτι τέτοιο, αν και νομίζω είναι ένα από τα καινούργια είδη. Alternative πράγματα, αυτό κάνω και ταξιδεύω περιμένοντας να βγει η σύνταξη. Ήρθα από Ινδία και θα φύγω για Βουδαπέστη και όπου μπορώ θα πάω.

Υπάρχουν πλέον επαγγελματικά σχέδια ;

Έχω πάψει εδώ και χρόνια να κάνω  επαγγελματικά σχέδια. Έρχονται τα σχέδια μόνα τους και με βρίσκουν. Δεν οργανώνω εγώ τα σχέδια, από την στιγμή που αποφάσισα να το κάνω έτσι, πήγαν όλα καλύτερα στην ζωή μου. Έπαψα να έχω άγχος, μου έρχονται ενδιαφέροντα πράγματα, και αφήνομαι στη ροή των πραγμάτων. Το επάγγελμα μου έχει και του έχω φερθεί καλά. Είναι ζηλευτό, το ότι με έχει φτάσει το επάγγελμα μου στην σύνταξη, είναι δύσκολο να μαζευτούν τα συγκεκριμένα ένσημα που απαιτούνται χρόνο. Εμείς οι γυναίκες μπορούμε να βγούμε στα 55 χρόνια, αν έχουμε μαζέψει τα απαιτούμενα ένσημα. Οι περισσότερες συναδέλφισσες φτάνουν και μέχρι τα 60 χρόνια. Εγώ είχα μια συνεχή πορεία, υπήρξαν διαστήματα, όπως εγκυμοσύνης και άλλα πράγματα που με κράτησαν έξω από το θέατρο, αλλά πάλι έμπαινα, με τράβαγε η δουλειά μέσα. Στα τόσα χρόνια νομίζω δυο φορές έτυχε να χτυπήσω πόρτα εγώ. Το τηλέφωνο χτύπαγε και με φωνάζανε, οπότε σχέδια δεν έκανα. Μόνο σχέδια για ταξίδια κάνω, και αν μου τύχει δουλειά αναβάλω το ταξίδι.