TIA LY - ΣΥΝΕΝΤΕΥΞΗ ΜΕ ΤΗΝ ΡΕΝΙΑ ΛΟΥΙΖΙΔΟΥ

ΑΠΟΚΛΕΙΣΤΙΚΗ ΣΥΝΕΝΤΕΥΞΗ ΣΤΗΝ ΤΙΑ ΛΥΚΟΥ

Είστε μια αγαπητή ηθοποιός, σας έχουμε δει σε αμέτρητες  πετυχημένες σειρές όπως  ‘’Οι Απαράδεκτοι’’, ‘’Και οι παντρεμένοι έχουν ψυχή’’, ‘’Το καφέ της Χαράς’’ και το ‘’Παιδική χαρά’’. Ποια είναι τα συναισθήματα σας;

Προφανώς και χαίρομαι πολύ που αρκετές από τις δουλειές που έκανα στην τηλεόραση έγιναν ιδιαίτερα αγαπητές. Είναι όμως περισσότερο η δύναμη του μέσου, παρά η δύναμη των προσώπων που είναι στο μέσο αυτό της τηλεόρασης. Θέλω να πω, ότι το εκτιμώ πολύ που ο κόσμος με έμαθε και με αγάπησε μέσα από σειρές στην τηλεόραση, αλλά είναι κάτι που συμβαίνει σ’όλους τους ανθρώπους λίγο-πολύ που εμφανίζονται στην τηλεόραση, γιατί είναι ένα πολύ δυνατό μέσο. Δεν το παίρνω τόσο προσωπικά ότι είναι μόνο δική μου η κατάκτηση ή χαρά αυτό εννοώ.  Παρόλα αυτά χαίρομαι, το κυρίαρχο συναίσθημα είναι η χαρά.

Σας βλέπουμε και σας απολαμβάνουμε καθημερινά στην σειρά που παίζετε εδώ και χρόνια ‘’Το καφέ της Χαράς’’. Πώς νιώθετε που το σήριαλ στο οποίο ήσασταν πρωταγωνίστρια είχε και έχει τόση απήχηση στο κοινό;

Είναι πολύ συγκινητικό, έχουν περάσει σχεδόν 10 χρόνια. Το καφέ της Χαράς ξεκίνησε το 2003 και τέλειωσε το 2006. Οπότε έχουν περάσει σίγουρα 10 με 11 χρόνια από τότε που άρχισε. Για να το βλέπει ακόμα ο κόσμος τόσο φανατικά, πάει να πει ότι έχει μια δύναμη που και εμείς οι ίδιοι που το κάναμε, δεν μπορούμε να το καταλάβουμε ή να το εξηγήσουμε. Είχε κάτι γλυκό, είχε κάτι αθώο; Είχε κάτι πάντως που το έκανε παρά πολύ αγαπητό. Όταν βλέπεις ότι μια δουλειά σου, μετά από 10 χρόνια συνεχίζει να έχει την ίδια συναισθηματική δύναμη στον κόσμο, το μόνο που έχεις να κάνεις είναι να είσαι ευγνώμονας που αυτή η δουλειά συμβαίνει. Αυτή η συγκεκριμένη δουλειά ήταν και μια δουλειά που είχε μια παρά πολύ ωραία ατμοσφαιρα, με πολύ καλές σχέσεις μεταξύ μας και πολύ αγαπημένη συνεργασία. Όλες οι αναμνήσεις και ό,τι έχει να κάνει με ‘’Το Καφέ της Χαράς’’ είναι ιδιαιτέρως αγαπητό σε μένα, οι άνθρωποι και όλα αυτά.

Τώρα παίζετε στο ‘’Δείπνο με φίλους’’. Ποια είναι η εμπειρία σας απ’ αυτήν την παράσταση;

Αυτή είναι θεατρική παράσταση που μιλάει για το θέμα των σχέσεων από την πλευρά των ζευγαριών. Έχει να κάνει με τα ζευγάρια που πέρανε μαζί κάποια χρόνια και υφίστανται την φθορά της καθημερινότητας. Κάποια ζευγάρια αντέχουν στον χρόνο και στην φθορά του χρόνου και κάποια άλλα όχι. Είναι μια πολύ ωραία θεατρική εμπειρία που παίζω με ανθρώπους που εκτιμώ, ένα έργο παρά πολύ καλογραμμένο, είναι βραβευμένο με βραβείο Pulitzer το 2000, αμερικάνικο έργο. Είναι ένας πολύ ωραίος θίασος, ένα πολύ ενδιαφέρον έργο με θέμα πολύ μέσα στην επικαιρότητα ανά πάσα ώρα και στιγμή, γιατί αφορά όλους τους ανθρώπους που παλεύουν να διατηρήσουν μια σχέση. Κι επειδή είναι κι ένα έργο που κινείται από την κωμωδία μέχρι την συγκίνηση και το δράμα, είναι ακόμα πιο δελεαστικό που ασχολούμαι αυτή τη σεζόν με το έργο αυτό.

Θα σας πάω ακόμα πιο πίσω την εποχή που παιζόντουσαν  ‘’Οι Απαράδεκτοι’’.  Εννοείται πως τα έχω δει όλα τα επεισόδια . Ήσασταν υπέροχη. Τι σας έμεινε από εκείνη την εποχή;

Κοίταξε να δεις ‘’Οι Απαράδεκτοι’’ είναι του 1991-1992 ήμασταν όλοι τότε παιδιά. Όποτε ότι έχει να κάνει με τους ‘’Απαράδεκτους’’ είναι σαν να λέμε η παιδική ηλικία της επαγγελματικής μου ζωής. Μόλις είχα βγει στο επάγγελμα. Ήμουν επισήμως επαγγελματίας. Θέλω να πω, είχα τελειώσει την δραματική σχολή, αλλά επί της ουσίας ήμουν παιδί.  Και όλοι μας, λίγο πολύ, κι ας μην ήμασταν συνομήλικοι. Οπότε ήταν η παιδική μου ηλικία και την θυμάμαι όπως ένας άνθρωπος  την παιδική του ηλικία, με πολλή αγάπη, με πολλή γλύκα. Δεν καταλάβαινα τι μου γίνεται, ούτε τις απαιτήσεις του επαγγέλματος είχα καλά καταλάβει ακόμα. Ήταν και η παιδική ηλικία της τηλεόρασης, γιατί ήταν μόλις δυο με τρία χρόνια που είχαν ανοίξει τα ιδιωτικά κανάλια, αν ήταν και τόσο, κι ήταν όλα σ’ένα πρώτο στάδιο, λείπανε παρά πολλά από τα άγχη που πρόεκυψαν μετά, οι απαιτήσεις της τηλεθέασης, διαφημίσεων, ήταν μια εποχή πολύ πολύ αθώα. Εσύ δεν θυμάσαι πως είναι ο κόσμος πριν την ιδιωτική τηλεόραση, ήταν δύο κρατικά κανάλια και τίποτε άλλο. Αυτό ξεκίνησε τότε, εσύ βρήκες έτσι τον κόσμο, δεν ήταν όμως πάντα έτσι. Ήταν ένα πρωτόγονο πεδίο και για μας που μπαίναμε, δεν ξέραμε δηλαδή πως θα είναι αυτό το πεδίο, το επαγγελματικό, το τηλεοπτικό.

Με ποιο σήριαλ ή θεατρική παράσταση κάνατε τα πρώτα σας βήματα ως ηθοποιός;

Σχεδόν δε θυμάμαι, ήταν ένα παιδικό στην Θεσσαλονίκη που καλά καλά δεν θυμάμαι ούτε το όνομα του. Τα πρώτα βήματα σ’ αυτήν την δουλειά δεν είναι πάντα σ’ ένα κεντρικό θέατρο της Αθήνας ή μ’ έναν πρωταγωνιστικό ρολό σε σήριαλ στην τηλεόραση. Τα πρώτα βήματα συνήθως γίνονται αθόρυβα χωρίς να το πάρει κανένας χαμπάρι εκτός από την μαμά σου, τον μπαμπά σου και τους πέντε κολλητούς σου σε κάποια ερασιτεχνική σκηνή. Στα χρόνια της σχολής έπαιζα σε ένα παιδικό θέατρο. Αυτή ήταν η πρώτη φορά που ανέβηκα πάνω σε σκηνή  και κάποιος μου έδωσε μισθό στο τέλος του μηνά και δεν ήταν το θεατρικό του σχολείου. Και μαθαίνεις σιγά σιγά, όπως ένα παιδί θα μπουσουλήσει πρώτα, μετά σηκώνεται και κρατιέται από το χέρι της μαμάς του, και μετά μπορεί και μόνο του να τρέξει , να πηδήξει, έτσι γίνεται, οπότε μη φανταστείς ότι αυτό που λέμε πρώτα βήματα θα είναι ένας πολύ μεγάλος ρόλος, σ’ ένα υπέροχο θέατρο κατάμεστο. Ξεκινάς, τα πρώτα βήματα με δυο φράσεις σ’ ένα έργο, μετά τέσσερις φράσεις σ’ ένα άλλο, δέκα φράσεις σε άλλο. Υπάρχουν περιπτώσεις ανθρώπων, που από τα πρώτα χρόνια της επαγγελματικής τους ζωής, τους εμπιστεύονται πιο πρωταγωνιστικά πράγματα και βρίσκονται αμέσως στο προσκήνιο. Έμενα δε μου συνέβη έτσι  και δεν το έχω μετανιώσει καθόλου και δεν ξέρω αν κάνεις μπορεί να το αντιμετωπίσει αυτό.  

Ποια είναι τα χόμπι σας;

Δεν έχω πολύ περιθώριο για να έχω χόμπι. Είναι μια δουλειά που κρατάει αρκετές ώρες  από την ζωή μου, είμαι και μαμά, είμαι και σύζυγος και όλα αυτά. Όσο μπορώ διαβάζω κάτι που μου αρέσει πολύ και με χαλαρώνει, κάνω λίγη γυμναστική κι αν έχω πραγματικά ελεύθερο χρόνο και την οικονομική δυνατότητα απλά προτιμάω να ταξιδεύω.

Έχετε χρόνο για να κάνετε πράγματα που αγαπάτε;

Ποτέ δεν φτάνει ο χρόνος, προσπαθώ και διεκδικώ χρόνο για τον εαυτό μου, αλλά όχι δεν φτάνει πραγματικά. Ωστόσο δε με στεναχωρεί, γιατί το να ασχοληθώ με το παδί μου ή την οικογένεια μου είναι μέσα στα πράγματα που αγαπώ και δεν τα κάνω με το ζόρι.

Έχετε αρνηθεί κάποια επαγγελματική πρόταση και αργότερα να το μετανιώσατε;

Θα μπορούσε κάνεις να το πει, όχι ακριβώς να το μετανιώσω, απλά να σκέφτομαι πως θα ήταν αν είχα κάνει αυτό που αρνήθηκα. Και το άλλο μπορεί να συμβεί, να έχεις δεχτεί μια πρόταση και να το μετανιώσεις. Κοίταξε όταν δουλεύεις 25 χρόνια  σε μια δουλειά, που κάθε χρόνο αλλάζεις περιβάλλον εργασιακό, αλλάζεις έργο, αλλάζεις σήριαλ, αλλάζεις συναδέλφους, θέλω να πω ότι δεν είναι μια μόνιμη δουλειά κάπου, να ξέρεις πως είναι η μορφή της. Υπάρχουν καλύτερες και χειρότερες σεζόν, νομίζω δεν έχει νόημα να κάθεται να το αναρωτιέται κάνεις εκ των υστέρων. Το θέμα είναι, είτε έμεινες ευχαριστημένος είτε όχι στη νέα δουλειά. Να πάρεις αυτό που έπρεπε να πάρεις, για να κάνεις σωστότερα το επόμενο βήμα, κι ας είναι απλώς το feedback για να κάνεις το επόμενο βήμα σωστά. Οπότε με αυτήν την έννοια ότι μετάνιωσα για κάτι βαθιά μέσα μου όχι, εννοώ να πω ‘’κρίμα’’ πραγματικά. Κάτι άλλο έκανα, που με οδήγησε αλλού.

Η οικονομική κρίση που επικρατεί σας έχει επηρεάσει;

Βεβαίως όπως όλο τον κόσμο. Δεν ζούμε κάτι από το όποιο κάποιος μπορεί να μείνει έξω.  Σε οποιοδήποτε κοινωνικό στρώμα, τηρούμενη τον αναλογιών, σαν κλάδος έχουμε χτυπηθεί πάρα πολύ από την κρίση. Είναι πιο εύκολο κάποιος να κάνει περικοπή σε πράγματα που έχουν να κάνουν με το θέαμα και την ψυχαγωγία, παρά σ’αυτά που θεωρούνται  είδη πρώτης ανάγκης νερό, τηλέφωνο, σούπερ μάρκετ. Οπότε και στο θέατρο τα πράγματα ζορίστηκαν αυτά τα χρόνια, γιατί ο κόσμος δεν έχει την ίδια οικονομική δυνατότητα και στην τηλεόραση οι δουλειές περιοριστήκαν παρά πολύ. Είμαστε από τους κλάδους που φαίνεται η κρίση. Νομίζω όμως τώρα μετά από 5 χρόνια στην ύφεση αυτή, δύσκολα θα βρεις κλάδο που δεν έχει υποφέρει από την κρίση. Είμαστε όλοι στο ίδιο καζάνι.

Επαγγελματικά σχεδία υπάρχουν;

Προς το παρόν έχουμε να συνεχίσουμε με το  ‘’Δείπνο με φίλους’’  με παραστάσεις μέχρι την Κυριακή των Βαΐων στην Αθήνα, μετά θα συνεχίσουμε παραστάσεις στην Θεσσαλονίκη για ένα μήνα και μετά μια περιοδεία με το ίδιο έργο. Οπότε αυτό είναι το βασικό για τους επόμενους μήνες και κάποια θεατρικά σχέδια για τον χειμώνα.